Oo. Kelangan kong lagyan ng salitang "na naman" kasi hindi naman miminsan nangyari. At katulad ng dati, parehong mga tanong pa din ang gumugulo sa isip ko.

Baket? Nagkulang ba ako? Hindi na ba sya masaya? Wala ba syang nakitang effort mula sa akin? Masyado ko ba syang diniktahan? Napagod? Nagsawa? Na-bored? Wala na ba syang nakitang patutunguhan kasama ako? Meron kayang iba? Ung mas magiging masaya sya. Mas matutupad nya ang mga pangarap nya. Mas magbibigay sa kanya ng pag-asa. Mas makakatugon sa mga pangangailangan nya?

Ako? Paano ako? Makakabawi pa kaya ako? Makakakita pa kaya ako ng katulad nya? Makakaya ko ba habang wala sya? May magagawa pa ba ako para di sya umalis? May maibibigay pa ba ako? Kaya ko pa kayang pigilan sya o kahit bilhin na lang sya, wag lang nya akong iwan? Tama ba na maiwan na naman ako? Baka kasi dapat ako naman ang mang-iwan... ako naman ang dapat kumalas.

Nakakapagod. Nakakasawa. Wala na akong gaanong emosyon tulad noong una akong iniwan. Wala na akong ganoong karaming luha tulad noong una. Sa dinami-dami siguro ng pagkakataon na naiwan at iniwan ako, nasanay na din ang puso ko. Dahil mula noong una akong iwan, pinaniwala ko na ang sarili ko na wala talagang salitang "forever" sa kinalalagyan ko. Na sa likod ng isip ko, laging merong bumubulong sa akin na iiwan at iiwan din ako pagdating ng panahon. Minsan para sa "mas" kumpara sa akin at minsan naman dahil hindi na lang sya masaya.

Manhid na ako sa paulit-ulit na routine na ito. At tulad ng ibang manhid, para na lamang akong robot na nag-iisip kung paano ko muling paiikutin ang paligid ko nang walang gaanong nakapapansin na muli ay iniwan na naman ako. Paulit-ulit din akong hahanap ng ibang pupuno sa mga puwang na mababakante. Paulit-ulit din akong magtatanong at mag iisip kung paano ba ang dapat kong gawin para di na ako muli iwan. At paulit-ulit din akong mag-iisip kung kelan naman darating ang pag kakataon na ako naman ang mang iiwan.

Nakakapagod. Nakakasawa. Nakaka-depress...

Ang routine ng hiring... eheh!